1. Miłość źródłem wynagrodzenia

Podstawowym źródłem wynagrodzenia jest doświadczenie miłości Boga. Prawdę tę uwypuklają słowa Jezusa skierowane do s. Hilarii zapisane już w latach 1928-1931 na pierwszej stronicy Dziennika: „Żeby dojść do miłości, trzeba dusz ofiarnych: odmawiają, gdy żądam, tłumaczą po swojemu, nie współdziałają z łaską Moją. Nie chcą sobie zadawać gwałtu. Tylko gwałtownicy porywają miłość” .

Stąd też Jezus ukazuje, że zjednoczenie z Nim prowadzi do osiągnięcia osobistej świętości w posłuszeństwie aż do śmierci krzyżowej. Wymaga więc przyjmować wszelkie cierpienie w połączeniu z Jego zasługami, poddając się Jego woli i składać z siebie na ofiarę w jedności z Jego ofiarą na krzyżu, gorąco pragnąc nieba. „O, gdyby dusze ufały Mi - mówi Jezus - w godzinę śmierci, wierzyli w Moją miłość, jak łatwo mogliby przyjść tu, gdzie Ja mieszkam. Napisz to, napisz, pragnę, żeby każda dusza przyszła do nieba bez czyśćca” .1 wzywają, aby nie lękała się ofiary. Wobec tego s. Hilaria w stanie ciemności czyni akt miłości Jezusowi, oddając się całkowicie według Jego woli i upodobania. Za ten akt oddania w miłości Jezus powiedział jej po Komunii św.: „Za twoją gotowość, że pragnęłaś pozostać w tych ciemnościach, nie cofnęłaś się przed ofiarą zadając sobie gwałt, ściągnęłaś Mnie ku sobie. Nie mogę patrzeć na to, byś Mnie nie odczuwała. Oby wszystkie dusze zrozumiały, jak każdą ofiarę hojnie nagradzam” . Stąd też Jezus żąda całkowitej z Nim jedności, żąda „zupełnie zniknąć we Mnie”.

Jezus uczy Siostrę, że wynagrodzenie podejmowane przez nią odniesie zamierzony cel, gdy będzie dokonane z Nim, który jest jedynym wynagrodzicielem i Zbawicielem ludzi. Chociaż ofiara złożona przez Niego na krzyżu gładzi grzech i przywraca człowiekowi dziecięctwo Boże, to jednak chrześcijanin jest wezwany do udziału w ofierze wynagradzającej poprzez akty zadośćuczynienia i dziękczynienia. Dlatego ofiara Siostry ma wartość wynagrodzenia, ponieważ jej źródło  znajduje się w ofierze Jezusa. „Złóż swoje cierpienie w połączeniu z Moją ofiarą”.

Praktycznym zastosowaniem aktu wynagrodzenia jest więc akt ofiary, który s. Hilaria uważa za trudny. Niemniej w czasie rozmyślania często składa dziękczynienie. A więc swoje codzienne modlitwy, cierpienia w łączności z Sercem Jezusa ofiarowuje jako wynagrodzenie. Tutaj zauważamy kolejny rys wynagrodzenia jakim jest „gotowość” Siostry, czyli dyspozycyjność. Oznacza ona gotowość na wezwanie Boga. Motywem jest miłość do Boga, która czyni Siostrę zdolną do ofiary z siebie. „Bądź błogosławioną - mówi Jezus - przyjąłem ofiarę twej gotowości. O jak błogich uczuć doznawało Serce Moje, gdyś oświadczyła gotowość” . Zatem „gotowość” wyraża troskę o ofiarność i zdolność do podjęcia posługi. Dlatego Siostra chce całkowicie pełnić Jego wolę, aby tą miłością zapalić cały świat, a szczególnie każdą duszę . Pełnienie Jego woli stanowi aspekt wynagrodzenia, gdyż Jezus prosi ją o posłuszeństwo Jego słowom (natchnieniom). To upokorzenie z własnej woli wyraża pragnienie pełnienia we wszystkim woli Bożej. „Tym większa ofiara, wolą Moją jest, byś napisała: Pragnij tylko pełnić Moją wolę". „Pragnę tylko Bożą wolę pełnić, z miłości dla Miłości”.

Jezus poucza s. Hilarię o istocie ofiary. Towarzyszące jej cierpienie w postaci silnych udręk szatana, wątpliwości, myśli bluźnierczych, myśli przeciwko spowiedzi, istnieniu Boga, obecności Trójcy Świętej w Sakramencie Eucharystii, udręczeń, podnosi wartość ofiary. Albowiem pycha, pociechy są przeszkodą składania ofiary. „Gdybyś miała pociechy w czasie tych rekolekcji, nie można by nazwać ofiarne... Im więcej się odrywasz od wszystkiego, tym lepiej ci jednoczyć się ze Mną, dlatego mogę przemawiać do ciebie. Od wielu dusz wymagam odrywania, lękają się zadać sobie gwałtu, po swojemu tłumaczą, nie mogą zrozumieć ofiary. Każdej duszy daję zrozumienie. Nie chcą zrozumieć. Każda ofiara, choćby najmniejsza, nie może być bez gwałtu, gwałt bez wysiłku woli. Tak pilnie szukam dusz ofiarnych, a tak mało znajduję, pomóż Mi w tym dziele”.

W dalszym ciągu Jezus wyjaśnia, że wszystko co czyni dla innych, czyni dla Niego. „Dla siebie nie masz pociechy, tylko zmęczenie, niekiedy wielkie przykrości. Widzę twoją pracę, zmęczenie, wszystkie walki. Z wielką miłością patrzę na ciebie, gdy z miłości ku Mnie spełniasz, wszystko znosisz. Ufaj Mi, nie opuszczę cię, wierz i miłuj Mnie, proś, ufaj. Wytrwałość twoja będzie nagrodzona. Serce Moje rozkoszuje się, gdy prosisz o takie rzeczy, mile słucham takich próśb, ufaj Mi, słyszę twoje prośby, widzę łzy twoje” . Z jej modlitwy cieszy się Jezus i Ojciec Jego oraz Duch Święty, zaś Matka Boża jest napełniona radością i błaga, której Jezus nie potrafi nic odmówić.

Jezus żąda od Siostry ciągle całkowitego zjednoczenia. Dlatego chce, aby odrywała się od siebie samej; aby jak trup pogrzebany w grobie była pogrzebana w Nim; aby wszystko czyniła w Nim; we wszystkim była poddana Jego woli. Stąd też nazywają wybraną, umiłowaną, pociechą, gołąbką; nieugiętym, niezmordowanym rycerzem, królową swoją. Siebie nazywa Bratem, Ojcem i Matką dla niej . Dopiero w takim stanie ducha człowiek może być całkowitą ofiarą, albowiem nie może być godniejsze wynagrodzenie, gdy człowiek przyjmuje Jezusa na wynagrodzenie. Wobec tego Jezus Siostrze oznajmia, że jest wybrana na ofiarę, ofiarę ogołoconą ze wszystkiego. Prosi, aby wiarą, nadzieją i miłością przybiła się do Niego, tak jak On był przybity trzema gwoździami do krzyża, żeby była całopalną ofiarą.

S. Hilaria 6 października 1931 roku pisze: „Jezu, ze łzami Twoimi i z Krwią najdroższą, wylaną przy biczowaniu błagam Cię, zmiłuj się nad wszystkimi grzesznikami, nie dopuść ani jednej duszy na zatracenie wieczne, żeby Cię miała nie miłować w niebie, a gorzeć w piekle. Jezu, niech Cię wszyscy miłują. Jezu, chciałabym tak cierpieć jak Ty cierpiałeś, aby tylko dusze zachować od piekła. O Jezu, jakżeż pragnę zbawiać dusze. Jezu, pomóż mi w ten sposób cierpieć z Tobą i być w tym podobną Tobie. Pożądaniem gorącym pożądam onej godziny, w której bym mogła być w cierpieniu podobna do Ciebie, aby Ci pomóc w ten sposób pozyskiwać dusze, pocieszać Serce Twoje, Jezu, miłości moja. Jezu, bo jakżeż będziesz mógł patrzeć, jak dusze będą w piekle i nie będą Cię miłować”.

Głównym więc celem wynagrodzenia Siostry jest odpowiedź na wzgardzoną miłość. Jezus ukazuje jej jak ciągle doznaje odrzucenia i obojętności. Jedynie jej wynagrodzenie przez miłość „wypłaci” za obojętność ludzi. Zapewniają, że z wielką miłością przyjmuje jej ofiarę . Dlatego uczy ją odkrycia Jego miłości, bowiem On jest samą Miłością. „O, świecie cały, zrozumiej, że jestem samą Miłością. Miłujcie Mnie. Nie wymykajcie się spod Mojej Miłości”.

W wynagrodzeniu s. Hilarii największą wartość posiadają akty miłości. Chodzi tutaj o miłość wierną, bezinteresowną i czynną. Dlatego Siostra prosi: „Przemień, ach przemień mnie w samego siebie, abym mogła miłować” . Jak już wyżej wspomniano szczególną wartość wynagradzającą mają akty miłości związane z życiem Chrystusa ukrzyżowanego. Stąd też Siostra modli się: „Więc w tej chwili nie dusza sprawiedliwa błaga Cię, a Rany Twoje najświętsze, przez które błagam Cię, tyle Ran, które Ci zadano w czasie Męki wołają do Ciebie. Nawróć w każdej godzinie tyle dusz, ile kropel Krwi najświętszej przelałeś, ile Ran najświętszych poniosłeś”.

Po tej modlitwie oddania się, Jezus zapewnią ją, że zwyciężyła i że On nie może odrzucić jej próśb, ponieważ zapomina o sobie i pragnie szczęścia innych . Dlatego s. Hilaria ponawia oddanie się Jezusowi jako całopalna ofiara i chce zniknąć w Nim jak kropla wody w oceanie. Prosi, aby przyjął ją do Oceanu Miłości i aby mogła w Nim się rozpłynąć. Prosi, aby każdą duszę pociągnął do siebie. 10 października 1931 roku Siostra oddaje się bez zastrzeżeń Jezusowi, który przyjmuje jej ofiarę, ponieważ jest wierna, ofiarna i szlachetna . Ma to czynić w jedności z Jego ofiarą; ma być ofiarą według Jego wymagań i miłując Go za wszystko; ofiarą za innych.

za: Ks. Stanisław Urbański, S. Hilaria Emilia Główczyńska (1887-1939), mistyczka wynagradzania, w: Mistyczki Niepodległej Polski 1918-2018. Przesłanie Jezusa, Warszawa 2018, s. 61-76.